മഞ്ഞില്‍ പൊതിഞ്ഞ ഡിസംബര്‍ പോലെ
പ്രണയമെന്നില്‍ എപ്പോഴും
തറഞ്ഞു കിടക്കുന്നു.
തളിര്‍ചില്ലപോലെ മനസ്സില്‍
നിന്റെ സ്മൃതിയും പൂക്കുന്നു.
പറയാതെ നീ മറഞ്ഞു
ഒരു തെരുവുവിള്ക്കിന്‍ നാളം പോല്‍
പുറമേ ചിരിയും ഉള്ളില്‍ നീറ്റല്‍
എന്‍ നെഞ്ചില്‍ ചോര പൊടിയുന്നു.
കൊടുംകാറ്റായി വീശുവാന്‍
ഞാന്നിന്കൊതിക്കുന്നു
എന്നുള്ളിലെ നിര്‍ലജ്ജ സ്ത്രീത്വം
മിഴികളാല്‍ പുതിയതെന്തോ തേടുന്നു...
മഞ്ഞണിഞ്ഞ മൗനം നിറഞ്ഞ ജാലകത്തിനപ്പുറം
വിരിയുന്ന പൂക്കള്‍ എന്നെ തേടിയെത്തുമ്പോള്‍
ഞാനെന്തു ചെയ്യണം ?
പ്രണയമേ നീയെനിക്ക് അകലെയാണ്
എന്നാലും അരികിലാണ് ...
ഈ കൊടും തണുപ്പിലും ഞാനിന്നു വിയര്‍ക്കുന്നു
പിന്നെയും ....പിന്നെയും ....
എന്തൊരു വികാരമീ പ്രണയം...
